hiç düşündün mü palyaçoların yedi rengini
kaybolan düşlerin ritüel dansı sürülü
suskun dudaklarda alaycı bir tebessüm soluklandı
ve çocuklar güldü palyaçolar ağladıkça



onlar hüznün gülümseyen gözleridir
suskun düşlerin alfabesi
kıyıya vuran yunus sabrıdır tesbih tesbih
hiç düşündün mü palyaçoların yedi rengini
çalınan düşlerin maskeli balosu



lirik tebessümlerini renklerin arasına serpiştirdi palyaço
gözlerinden yılların yorgunluğu aktı simsiyah
yorgun yalnızlığını yasladı kendi gibi yalnız duvarlara
ve çocuklar güldü palyaçolar ağladıkça



onlar yedi karanfil ekili şehrimde
kayıp giden yıldızlardır
her yağmur sonrası güneş kaçakları
umudun tüm rengini çocuklara bağışlayan
gözlerinden gecenin ağıdını akıtan



bak o duyduğun ritmik bir ağıttır gözlerinden akan
gece kadar yakıcı yıldızları ağlatan
haydi gül bu yalnızlığıma sen gül ben ağladıkça



sen hiç gülen bir palyaço gördün mü
yapayalnız lirik bir ezgide suskun
ağlayan renklerin manifestosudur duyduğun
her yağmur sonrası firari düşlerin rengi
duvar dibinde çürür bedenleri
onlar öldükçe güldürür bizleri
oysa senin gördüğün gülen hüznün rengidir



suskun devrimci yalnızlık gibidir her biri
yetim çocukların sevgi çiçeği açar renklerinde
oysa senin gördüğün gülen hüznün rengidir



mahmudiye düzkaya