Uykuya yenilince varsayılan kalabalık
Işık şehrin yalnızlığına çekilir
Kan veya gözyaşı kadar akmaya meyilli
Ama bezgin bir şeyin iradeyi linç etmesiyle
Taşkın yalnızlığını alabilecek kadar
Şehrin en tenha yerine
Uğultulu yalnızlık sürükler bir adamı
Ölümlü bir tanrı gibi
Sanır ki hüzünlü ve tek olan benim

Ekmeği sıcak gibi ve betonu soğuk şehirde
Yalnız olan kanına giriyor başka birinin
Yalnız ve sitemkâr ölüyor öbürü
Şişeden yalnızlığını doyurmakla meşgul biri
Çoğalan yalnızlıktan göğe yakarır kimi
Kimi onunla melankolik, içinin şarkılarına tutsak
Kabullenilmiş bir kurşunla tükenir yalnızlıkları kimin
Bir yalnız kovalar girift esrarını
Azgın yalnızlığını bir kadınla böler başkası
Şairler kusar yalnızlığını sayfalara
Hâsılı herkes biriktirdiği ucube ve gizli
Maskelerle yıpratır derin kelimeleri

Ekmeği sıcak gibi ve betonu nedense
Barındırdığı bu kadar bünyeye rağmen soğuk şehrin
Sus pus vakitlerde yankılar deliyor yalnızlığını
Oysa şuurlu her yeni yüzde yalnızlık
Yuvarlanarak yükseltir gövdesini
Güneş sadece yalnızlığa doğar yine
Adam uğultularını oyalayacak saate erişti
Uykuyu yenince varsayılan kalabalık
Bilse de bilmese de her birinin
Tek yoldaşları uğultulu yalnızlık