ZİRVELER DEN DÜŞERKEN AVUÇLARIMIN DİZLERİMİN ÜSTÜNENedir şu eşya parlayan ışık görünen varlık İnsan bir an ölümsüz sanır kendini aynalarda Varmı yokmu gerçekte duygular karışık Kaybolur gider ömrün derin sularında Meğer idealsiz yaşamak ölmek demekmiş Gelecek bir perde gibi inermiş Ateşlerden seçer insan yangınını ereyim diye Eritir ömrünü başkasının hayat sahnesinde Zanlarını sayıklar tekrar eder benliğini Eğer bedenini toprağa tunç kaplarda Unuttuğu ruhuna bir vücut giydiğini Dilenir sevgisini kırlarda gezen kızlarda En son veda da gözlerin yüzün izi olacak Anılara sarılacaksın kapanan kapılar yine açılacak Akacak ırmaklar ufuk çizgisi gibi kafdağı şelalerinden Güneşle öter serçeler can verir sevincinden Puslu bulutlar üstüne oturma gel şöyle Bırak acıtan ağıtları en güzel türküleri söyle |
Eritir ömrünü başkasının hayat sahnesinde
Zanlarını sayıklar tekrar eder benliğini
bu dizeler malesef hayatın kendisi.
selam saygı.