tombul,
şirin Bey Baba,
buldu köyden bir işçi.
dedi:
hadi aslanım biraz toprak kazalım.
hava sıcak mevsim yaz,
çalıştı garip etmedi naz.
aklı,
ekmek parasında.
eli,
kazma sapında.
ha gayret dedi salladı,
her yanından ter aktı.
bunaldıkça bunaldı hava pekte sıcaktı.
oturdu bir gölgeye,
uzandı ılık suya.
sıcak olsa da suyu,
ıslandı hararetten kurumuş dudakları.

bakındı etrafına hüzün vardı gözünde,
sitemli bir yel esti yoksulun yüreğinde.
‘’bey Baba!
bey Baba!
allah kabul eylesin.
kıldın namazı ettin duanı,
uzandın çarşıya gezindin her yanı.
bekledi bu garip hevesle seni,
istekle bakındı elindeki poşete.
yok muydu geldiğin yerde,
içecek soğuk şeyler?
unuttum deme sakın burada yanan Âdem’i.
bilesin ki,
o da bir insandı.
soğuk bir içeceği beklemekte hakkıydı.’’

İbadet süslenmeli güzel ameller ile.
ki Tanrı’ya yakın kişi,
dinin temellerinde saklı sırra ermeli.

çıkmış günün birinde meyhaneden bir berduş,
vermiş son kuruşu el açan dilenciye.
görenler hayli gülmüş berduşun hallerine.
boştu cebi,
sarhoştu bedeni.
lakin,
akıyordu merhamet garibin yüreğinden.

çalıştı tarlada birkaç gün Adem,
bekledi Bey Baba’dan küçük bir ikram.
heyhat!
onun aklı parasında,
gözü ırgat çapasında,
ruhu nefis tuzağında.

hesap vakti gelende görse ki bizim sarhoş,
kanatlanmış uçuyor.
anlayacaktı elbet merhametin sırrını.
faydası olmaz şimdi geç kalan pişmanlığın,
eyvah diye feryadın.
maalesef Bey Baba!
gidilmekte oraya deftere yazılanla.



Mehmet Macit
15.05.2009
İzmir