Ve işte
Sessiz bir gece daha
Daha ne soruyorsun ki
Sensiz mi diye...

Umut mumu eridi artık
Tükendi kalemim, yollar
Ve nefesim
İşte ben
Bir gece daha
Yine sensizim

Aydınlık sandım
Bir ateş böceğinin kanadını
Oysa ben çok unutkandım
Göğsümde uyuturdum her gece
Karanlığı

Belki bir nefes daha
Açacak aramızı
Uzatacak yolları
Eritecek buzları
Ve aramıza
Nice okyanuslar serecek
Belki bir nefes
Beni öldürecek
Ve seni sonsuz bir
Sandala atıp götürecek

Bir oyundaki gibi ölüp ölüp
Dirileceğim belki
Ya da son umut
Gökyüzünde bulutlar yapıp
Yeryüzünde ağlayacağım
Kaybedeceğim her şeyimi

Sonra
Yere düşen bir tohum olacağım
Açmayacağım ama
İstemediğimden değil
Bilirsin her tohum
Havaya suya, güneşe ihtiyaç duyar
Ben ise
Havam suyum ve güneşim sensin diyeceğim
Yine unuttum
Sen yoksun ve ben
Yine öleceğim

Gideceğim umut veren insanların
Umutsuzluklarının olduğu çöplüklere
Söndüreceğim içimdeki
Yeni yetme ateşi
Nefes almak zorlaşacak belki
Yetişemeyeceğim sendeki bana
Yoksayacağım içimde büyüyen yalanları
Varlık sahasından uzaklaşıp
Kaybolacağım
Küçük bir karıncanın gölgesinde

Belki de son kez nefes alacağım
Seni uzaklaştıran her nefeste,
Kokunu unutacağım
Gözlerini boyası soluk
Dolaplarıma atacağım
Saçlarını gözyaşımla yaptığım
Küllere bindirip
Semaya savuracağım
Rüzgarla konuşacağım
Çok uzaklara atsın diye
Kalbimdeki bu çöplüğü
Kalbini
Umutsuzluğumla parçalayıp
Korkunun ayaklarının ucuna
Atacağım
Sonra da haykıracağım
Son nefesimde yaptım bunları
İlk nefesimde yapamadığım için
Üzgünüm...