uCu KıRıK KaLeMiMm.........
ufacık bir kagıda ve ucu kırık kalemime esir düştüm yine....
her vedanda olduğu gibi simdi bir tek onlar benimle.... kolay olurdu önceleri ; sana olan kırgınlığımı, kırık kalemimle ufacık kağıtlara uzun uzun cümlelerle anlatmak... sanırım değişen birşeyler var şimdi... elim gitmiyor kalemime... gitmek için cabaladığındaysa kalemim ondan kacıyor... ben seni yazdım mı yani ? ugruna bir hayat adadığım seni ; ufacık kağıt parcalarına sığdırabildim mi... ha gayret! yazılmalı birkaçyüz satır daha... sen birkaç veda daha etmelisin bana.. ve ben o vedalardan sonra seni yazmalıyım yine... ucu kırık kalemimle o yırtık kağıt parcalarına.... ne yani simdi ben yazdım mı seni cok mu ağır geldi bu son vedan... yada tüm vedalarının bir eserimiydi bu..... en azından ’GEL’ yazmalıyım;tüm diger parcaların sonuna eklediğim gibi.... geri döndürürdü her seferinde o ’GEL’ ler seni.... yada ben öyle kandırdım kendimi.... hayaline yenik düştü kapandı biraz gözlerim.... actığımda bir cüle yazabildiğimi farketti yorgun yüreğim.... ÜZGÜNÜM;BEN SENİ COKTAN YAZDIM VE COKTAN KOYDUM NOKTANI SEVDİĞİM...... |