Mavi Kelebeklerin hikayesini facebookta senin bir paylaşımından okumuştum. Şimdi de burada şiirini okuyunca içim bir tuhaf oldu.

Tüm dünyanın barış, demokrasi, insan sevgisini konuştuğu şu çağda Bosna'da yaşanan gibi bir zulmün var olabilmesi insanlık konusunda henüz alfebenin ilk harfinde bile olmadığımızı gösteriyor.

Bildiğiniz gibi ben %90 zihinsel engelli bir çocuk babasıyım. Böyle bir çocuğun babası olarak Bosna'da Sırplar tarafından bombalanan bir hastanede tıpkı benim evladımın durumunda olan hastaların açlıktan kendi pisliklerini yediğini devletimin televizyonunda görmüş olmak benim için nasıl bir travmadır bunu kelimelerle izah edebilmenin imkanı yok.

Peki bu insanların bu kadar yalnızlığa terk edilmiş olmasına ne demeli? Orada büyük bir feleket yaşandı.( Sel felaketinden bahsediyorum ) Bunu siz duyurmasaydınız pek çoğumuzun haberi bile olmayacaktı.

Mavi kelebekler yazınıza yaptığım yorumla noktalıyayım:

Demek ki Yüce Rabbim hiç olmazsa hayatlarında bir gün özgür olarak yaşasınlar diye onları mavi bir kelebeğe dönüştürdü. Sadece bir gün özgür yaşayabilsinler diye.


Selam ve sevgilerimle.