Çocukluğuma
nereden biliyorsun diyorlar ölümü
ben ölüme doğdum içimdeki boşluklarla doldurdum toprak bir evi benden başka herkes yuva diyordu akşamları babalarına koştukları evi onun içindirki içimi akşamları hüzün kaplar gidenlerim geri dönmeyecek gibi kalbimin bir ilk okulu bile yoktu öğrendiğim ne varsa yaralarımdan öğrendim (bir tek yetimlerinmi kabuk bağlamaz yaraları) bir yaşımdaydım yaşamı kaçırmaya çalışırken hayattan ne zor şeydir bilmez yaşamayan kendine geri dönmeyi ilk beş yaşında gitti ayaklarım bir topa öne doğru giden bütün adımlarımda zaten sadece onaydı hep geriye gitti adımlarım doğduğum eve çocukluğuma akif tütüncü |