Duyarlı yüreğine sağlık sevgili Ema.

Allah bu millete bu tür acılar yaşatmasın bir daha.

Selam ve sevgilerimle.

böylesi bir felakete ne yazılabilir ki bundan daha öte
yardım eyle şu mübarek zamanlar hürmetine...
sevgiler Ema...

"zlerken yanından dünyadaki cesedimizi
Utandık delik çorap ve gördük aç kursaklarımızı
Biz seninleyken affettik celladımızı
Biz affettik sen de affeyle alanı canımızı..."

Ah ema can ah ki ah...kavruluyor ve tazeleniyor yüreğimdeki yangınlar..her yetim kelimesi duydukça yüreğimin dehlizleri...bir daha tutuşuyor...ve ben kalakalıyorum klavyemin başında acılara bulanarak...evet,ateş düştüğü yeri yakıyor ama,sonuçta onlar bizim kardeşlerimiz...

mesleğimin malzemesi insan olduğu için,rehberlik yaptığımız öğrencilerden ne acı ve kalıcı hüzünler çıkardı,sormayın...yüzlerce hikaye,acılara,...yetimlere..öksüzlere...parçalanmış ailelere...yoksulluğa...açlığa...harçlıksızlığa...mahzun bakışlara...çaresizliklere dair...kendi dayı oğlumdan bilirim yetimliğin halini...kendi öğrencilerimden bilirim yetimliğin toplumdaki yerini...

ve,ekranda,farklı bir gözle baktım yangınlara sarmalanmaış görüntüleri...hangi birine ağıt yakabilir gönül..hangi dul kalmış kadına...hangi yetime...hangi ciğeri yanan anne ve babaya..kardeşe...ve,yakından biliyorum akrabalarımdan dolayı madencilerin hayatlarını acizane...vardiya...ustabaşı...sigorta...ve hep kömür üzerine evde,kahvede,sohbetlerde konu...hep,yüzleri,üstleri başları iş,kömür kokusu rengi dönerler evlerine...içlerinde ağa,zengin yoktur ve olamaz asla o maaaşla zaten...ekmek parası içindir tüm katlanılanlar...

dikkat ettiyseniz,şehit kardeşlerimizin doğum yerleri çok faklı...gurbette hepsi...dikkat ettiyseniz ciğeri yanmış,ağıt yakanların elbiseleri hep gariban,anadolu kıyafeti...onlar hep böyle garibandı ve gariban öldüler,şehit oldular...

Ve,geriye yüzlerce yetim...dul...boynu bükük insanlar bırakıp gittiler şahadet şerbetleri içip de...Dünyanın hiçbir maddi gücü,asla onların acısını dindiremeyecek...şehitleri geri getiremeyecek...bayramlar,sünnetler,düğünler,yaş günleri ve herşey babasız,kocasız geçecek...boyunlar bükük ve yüreklerin labirentlerinde her daim asla sönmeyecek o yangınlar...

Sevgili Ema...günlerdir,şiir dostlarının bir vefa ve insanlık borcu olarak mısralarına aldıkları Soma faciasını okuyorum...hepsini okudum...Ve,bugün patladı içimdeki fırtınalar...daha bir büyüdü yangınlar...yetimlere...dullara...öksüzlere...garibanlara dair,gerek mesleğimde,gerek reel hayatta ve etrafımda yaşadıklarım,gözlemlerim,dinlediklerim,içiçe girip sıvazladığım yüreklerden dolayı olsa ki,çokça acılarım ve depreştikçe depreşti...

İnsana dair avazlarınızın büyüklüğü ile betimlediğiniz acı konu dolayısı ile,sadece,hisseden ve dile getiren yüreğiniz var olsun demekle yetiniyorum efendim...Rabbim,hiçbir kuluna böyle acılar yaşatmasın...amin...selam ve saygılarımla...