İkinci şansı var mı bilmem insanoğlunun

zoru zorlayan harlı ateşin gölgesi
savsak gün doğumlarından akan endişe
gülmeyen yüzler ,korkak göz bebekleri
endişeli bir millet tezkere saymakta
sevmem hiç bir akımı hiç bir takımı
ot mu dediniz duyar gibi oldum
ben insanım alanıma tecavüzü sevmem
bırakın yakamı insanca egoların yıkımı
insan var oldu ,öldü evren
unuttun sevgiyi ateşe yer verdin
ikinci bir şanş varmı ! bilmeden
yuttun hayatını insan olamadan
can çekişir kurdu kuşu
yok olur ormanı toprağı
bir mutlu melodi yok hüzün sarsaklığı
yüzlerden akan gudubet bir varsıllığı
ne zaman unuttuk insanca yaşamayı
ne zaman unuttuk bir dağ sümbülünün kokusunu
ne zaman unuttuk empati yapabilmeyi
yüksek ökçelerde dünya bizim sandık
horlanmış toprağın verdiği besinler
tür değişmiş tavuğundan mısıra
kanser dersen yüzümüzün şakası
yok edilmemizi ne sever olduk
özler oldum çocukluğumu güvenimi
yaz ortası kızakla kaymamı
olmayanı oldurma çabamı
şimdi adam sanılan boş bir abamı
sürüklenmiş insanım reklam dizi sürüngeni
koltuk kanepe ,yaban eller hayranı
bacakları dururken model araba büryanı
varlandıkça adamım sanan ,yok olanı
sevgi nerede ,nerede saygı
unutulmuş ahşap evlerde saklı
gıcırdayan merdivenin çivi aralığında
belkide kaldı köhne evin bodrumunda
hatıralar beton a terk edilirken
sanıldı kademe atladı insanoğlu
bıraktı tüm insanlığını terkederken
arnavut kaldırımlı sokağında dolu dolu
bir serzenişt dökülüyor yüreğimden
geçmişe özlem çığlıklar atıyorken
ak kağıt karbonla tecavüze uğradığından
adına şiir diyorlar fiğanım ruhumu dağlıyorken.....
..............................................EMA (Emine Merih Argiş)