AğıtHenüz kış değildi lakin bahar da değildi Umut, son bohçalara sarılırken doğdum Yazları kurak kışları soğuk bir hayat Kundağıma yazıldı reyyan Yokluğu emdim ana göğsünden Ekinler büyüyünce doydum tek Bilsen, ne kadar uzun sürer Turnaları beklemek Yetmedi uçurtmalarıma yelin gücü Hangi taşa sorsan tanır gözyaşımı Her ağacın gölgesinde bir sefil oğlan Kime desem; bu güneş bu ay bu yıldız Bir homurtu bozkırın göğsünde Hala tavan arasında umutlarımız Bavulumda taşırken alın yazımı Söyle reyyan, hangi şehir sever ayazımı Kaldırsam ruhumun örtüsünü Çırılçıplak kalsa bütün tarihim Arkamdan su döken eller nasırlı Edebiyatımın aksanı bozuk Henüz başucumda bakire yokluk Hangi pazardan aldımsa ben bu düşleri Hep çürük çıktı hep bozuk çıktı Avuçlarımda büyüttüğüm çiçekler Ya güneşe ya suya acıktı O yüzden bir bahçe sunamam sana Gel, durma öyle uzaklarda reyyan Çaresizliğimden öp beni Dokun usul usul bütün talihime Yürüdüğüm yolları takıp tığına Yorgunluğumdan öp beni Sil küçük ellerinle gözyaşlarımı Kırgınlığımdan öp beni reyyan |