29.Nisan 1980 tarihinde Tuzluçayır Lisesinde yapılan eylemlerde polisin ve askerlerin okulun çevresini sarması ve okulu kurşun yağmuruna tutması sonucunda çocuklarımızı öldürüyorlar endişesi ile çok sayıda aile okul önünde toplanmaya başlamıştı bunlardan birisi de Menekşe anamızdı okula sürekli ateş eden askerleri sürekli ateş etmeyin çocuklarımızı öldüreceksiniz diyerek uyarıyordu toplulukla birlikte sonunda dayanamayıp askerlerle tartışan yürekli bir anaydı Menekşe Erbay anamız askerlerin ateşlerine daha fazla dayanamayıp panzerlerin önüne kendini siper ederken korkar bir askerin göğsüne nişan alarak ateş açması sonucu Devrim şehitleri saflarına katıldı Menekşe anamız yolu ışıklara olsun...Olaylar bittiğinde ben ve Menekşe ananın kızı sınıf arkadaşım Hüsniye ve 150 ye yakın kişiyle emniyete götürüldük ve orada polisler yalnızca Hüsniye Erbay kim diye bağırdılar biz işkenceye alacaklar diye polislerin etrafını sardık ve vermek istemedik bir yere götürmüyoruz serbest bırakıyoruz dediklerinde ikna olarak bıraktık Hüsniye’yi ve acı haberi aldık bizi de sonradan serbest bıraktılar çok acı ve çok derin bir iz bırakmıştır bizi bu Tuzluçayır Lisesi direnişi Menekşe anamızın yolu ışıklara olsun onu saygı ve sevgi ile anıyoruz...
Kazım DOĞAN

Korsan bir gösterinin yiğit birer direnişçileriydi onlar
Tuzluçayırlı olmanın ayrıcalığını gösteren
Yiğit yürekli delikanlılarıydılar her biri…
Kolay mı bir Tuzluçayırlıyı haksızlıklara karşı susturmak
Kolay mı işçinin emekçinin alın terine ipotek koymak
İşte burada başlar Tuzluçayırlı olmak…

29 Nisan 1980’di günlerden
Okul bahçesine atılan ses bombalarıyla direniliyor,
Dışarıdan askerler okulu acımasızca tarıyorlardı
Makinalı tüfek sesleri kulakları sağır ediyor,
Okul duvarını delen mermiler
Başlarımızın üzerinden geçip karşı duvarı dövüyordu…
Yukarıda polis helikopterleri
Okul penceresinden gaz bombaları fırlatıyorlar
Yiğit direnişçileri gaza boğuyorlardı
Direnişi kıramayan oligarşinin komutanları
Askerleri sürekli ateş etmeleri için azarlıyorlardı…

Dışarıda;
Bir ana yüreği dayanamayıp
küçük korkak bir askerin karşısına çıkıyor,
Durun çocuklarımıza ateş etmeyin diye cesurca bağırıyordu…
Bir kalleş silah sesi tüm bakışları donduruyor
Bir anne yavrularının önünde göğsünü siper etmiş
Kancık bir kurşunla kanlar içinde yerde uzanmış yatıyordu
Ve Menekşe ana adını
Devrim şehitlerinin adlarının yanına yazdırıyordu…

O gün;
Korkak bir silah sesine esir düştü gülüşlerimiz
Ürkek kuşların kanatları kanadı
Yutkundu bir süre diller konuşamadı
Sonunda gelip kalleş bir mermi boğaza dayandı

Biz bedeni toprağa düşenlerin adlarını
Sonsuza dek yüreklerimize kazarız
Menekşe ana ölümsüzdür
Adını dev puntolarla meydanlarda direnişlere yazarız…

(Neden anam neden her toprağa düşenin ardından yüreklerimizde kan gülleri açar)

Kazım Doğan
25.04.2014