/ GİTME ANNEM GİTME /
GİTME ANNEM DEDİ
Yine bir kaçıştayım yol aldım gidiyorum İçimde bir şeyler kanarken Bir ad koyamadım koyamadım kıyıya vuran dalgaların çırpınışlarına Uzun süre gözlerim daldı Marmara sularına Bir tarafta kayalar biryanı ben gibi yosun tutmuş Gökyüzü mavi pırıl pırıldı yüreğim gibi Umutla düşlerimi denizin serin sularına bıraktım Dostumdu deniz arkadaşımdı beni alana kadar ve bilmediğim bir ses İçimden gelen o sese kulak verdim Yürüdüm Yürüdüm yürüdüm Bekledi Bekledi beni bir dostu bekler gibi Farkında olmadan köpüren dalgalar durulmuş Kendimi İstanbul’un gizeminde O şehrin masalımda bulmuştum Bir yanım gülümser gibi Diğer yanım yarım kalmış aşk hikayesi Başımı ellerimin arasına aldım Ve düşleyerek yazdım beyazın siyaha dönüşünü Yalnızdım Yalnızdım Ve yazdıklarımı bıraktım serin sulara Alıp götürürken cezir Gitme kal benimle der gibiydi imgelerim Veda vakti gelmişti artık İnatla beni çeken bir şeyler Tanrım sanki ölüm beni çağırıyordu son olsun dedim Son duam gibi Veda ederken Sanki bir düşten uyandım Dur Gitme Anne gitme Beni sensiz bırakıp gitme GİTME Annem gitme diyen Evladımın haykırışı O an durdum Sadece bakıştık mavi sularla Arkamı dönüp el salladım Belki bir gün Başka zamana Zamanda İSTANBUL ----------- |
Küçük yaşta aşık oldum bir kere
Severek acıyı cektim yüz kere
İzini yitirdim yandım bin kere
Ne Acı Ayrılık, Ne Acı Gurbet...
---- 23.03.2016 – Tozkoparan/İstanbul
İsmailoğlu Mustafa YILMAZ - İstanbul