GARİPLEREAna’dan Baba’dan yetim kalınca. Hele bir de insan garip olunca. Döverler onu dost fırsat bulunca. Ah bu garipleri, bu garipleri... Hiç okşayan olmaz, onun başını. Silen bulunmaz gözünün yaşını. Kimsesi yok yapsın sıcak aşını. Ah bu gariplerin bu gariplerin... Tuttuğu dalları kökten kırarlar. Yoluna nice tuzaklar kurarlar. Yaşıyor vardır ya yoktan sayarlar. Vah bu garipleri bu garipleri... Garipse onu insandan saymazlar. Dışlarlar hiç bir topluma almazlar. Ölse saf tutup namazın kılmazlar. Ah bu gariplerin bu gariplerin... Yaralansa yarasını sarmazlar. Hasta olsada halini sormazlar. Feryadını figanını duymazlar. Vah bu gariplerin bu gariplerin... Gariplik büker hepten belini, Garip olmayan ne bilsin halini! Ölür gider görmeden hayalini. Vah bu gariplerim bu gariplerim... Yastığı hiç yok başını koyacak. Sıcak yerimi var onun yatacak ? Kimler ne zaman halini soracak ? Vah bu gariplerin bu gariplerin... TAŞGIN,ım perişan garipler böyle! Bu hayat çekilirmi gelde söyle ? Ey ALLAH,ım sen bari yardım eyle. Vah bu gariplere bu gariplere... H.S:11 Zekeriya TAŞGIN 22/04/2014 Şiir’in ilk kaleme alındığı Tarih:13/03/1974 |