KARDELEN GÜNCESİöyle oturupta tahtına gel deme bana ben seni kıraç topraklardan giyindim başında bulut yoktu koynunda ağaç gölgesi tutupta ellerinden kendi gerçeğimden indim ey tok düşlerimin aç bilgesi korkunun kokusunu çiviliyor tenime zaman eziliyor ellerimde kül rengi düşler aynaların girizgahına kurulunca harman saman sarısı bir rüzgara biniyor gülüşler hangi umutsuzluğun çatlağından sızmaz güneş bir ayağı topal hasretken gece aklımla yarın arasına inceden bir perde çekiyor kader denen bu tuhaf keşmekeş yıktığım duvarlar yeniden filizleniyor gözlerim birer mahpushane penceresi acı içimde şevkatle demleniyor her günün taze yorgunluğunda dinlenirken ömrün gecesi ALİ RIFAT ARKU 21/04/20014 İSTANBUL |