doğuda ürkek bir kız çocuğu doğar
karlar ağlar üşür bu doğuma
ağıt döker beyaz ve gri
tütsülenir nazara karşı bu doğum
anne ürkek anne tedirgin





yas çaputları dolanır dökülen zılgıtların üzerine
ölümün rengine bulanır teni süt kokan kuzunun
annesi ağıt yakar bu doğuma
kız annesi horlanır
kız annesi cehennemi yangınlara düşer
kız annesi ayıpsanır
ana rahminden düşüşler başlar bu oyuna







oysa ana doğurgandır
ana kadındır
ana kız ve erkek bebeklerin rahmidir
Anadolu’nun bereketidir ana





karanlığın kapıları aralanır her doğumda
ölümle yaşam arasında pamuk ipliğine bağlıdır tüm dilekleri
kir pas içinde döver kaderin dizlerini bir kadın
erk seslerin çığlığı duyulur ölüm gibi
törenin kıskacında kuma gömleğine giyilir kefenleri
lirik zılgıt sesleri ölümü simgeler
her doğum ölümdür
çünkü doğuda kızlar kefenleri ile doğarlar





bir kadın doğunun avucunda tutsak
doğur der erk egemenliğini
tutsağı olduğu erklere gebedir rahmi her zaman





ölüm biçilmiştir doğan kız bebelere
ağzında hayatın emziği durur iken
kör kuyuya atılmış kaderleri
doğuda anlara o yüzden kardelen denir
çünkü onlar ölümle yaşam arasında
arafta kalan kadın analardır




mahmudiye düzkaya