Yoksun ya..

Bazen..
Kelimelerin esaretinde, tutsak bir yüreğin öyküsünü yaşıyorum..
Bazen..
Yüreklerde patlayan mayınların enkazına döner ömrüm..
Bazen..
Bütün şehir, düşman kesilir yalnızlığıma,
Yalnızlığım, bu cana yoldaş diye..
Bazen..
Seversin, sevgin yalnızlığın olur..
Bir sokağın kuytusunda, göhsünü parçalarcasına döverken..

Şimdi Yoksun ya..
Dinlediğim her şiirin içinde sen varsın..
Bazen..
Gözlerin, deniz mavisi olur her hecede..
Bazen de..
Gülüşün ile süslüyorsun mısraları,,
Ne tuhaf yokluğunda da hep varmışsın gibi içimdesin..

Yokluğun mu..
Yokluğunu hiç sorma kalbime
İçimde kocaman bir yanardağ gibi büyür her şiirde..
Ah yar,
Sanki gidişine yazılmış bütün hüzünlü öyküler..

Yokluğun mu, sessizliğin mi,
Böylesine kalbimi kördüğüm bağlayan...
İste böyle sevgili, ne varlığına alısabildim, ne de yokluğuna..
Aslında sen, yüreğime düşen bir şiirsin..
Onu anladım..
Satır arası yalnızlığım dökülüyor geceye..
Sen yoksun ya..
Yüreğimi mesken edinen kurşun yarası,
Prangalarken düşlerimi,
Gel, gel ki..
Karanlık gecelere mahkumluğumu azad eyle.

Yoksun ya yalnızım işte..
Ve öyle bir yalnızlık ki sussam sen feryad etsem sen..
Yokluğun oturmuş ki içime..
Varlığına bile tahammül edemiyorum sevgili..