karanlık
karanlığın içinde kayboldum
gece gözüm görmüyor gündüz etrafım karanlık adımlarımı dikkatli atıyorm öyle bir zindandayım ne önümü görebiliyorum nede gecede bir ışık kör olmuş sanıyorum kendimi gözlerim gözlerim işlevini yitirdi sanki ne zaman uyansam gecedyim gündüze hasret yaşıyorum beklediğim sadece bir ışıktı onu ne gündüz grebiliyorum nede gecede hissediyorum sadece duyoyorum karanlığın sesini yolum dümdüz biiyorum ama ne kadar yürüsemde yolum uzun ve ben yoruluyorum isyan etsem sesim gitmez sessiz çığlıklarda boğuluyorum iğne deliğinde geçiyor ömrüm gün geçtikçe eriyorum derin bir hasretteyim yavaş yavaş ölüyorum (mehmet pehlivan gölcük 21,01,2014) |