ZAMANLA ANLAMAK
Görürsün bir gün
Bir baba, bir oğul, anne ve evlat Kol kola çarşı ortasında dolaşan Elinde sepetle gezen bir yaşlı nine Genç de olsa delikankı bir yiğit İşitirsin zamanla Bir ihanet sözcüğü arkandan Bir kahır, sade hüzün ve hasret Keşkeler yumağı sökelenir kendinden İstemezsin, çare gelmez elinden Anlarsın yaşadıkça Vakit belkide çok daha erken Semalar hafif renk atar aniden Sararan bir ufuk selamlar seni Sana sorarsın kendini yeniden Düşünürsün kendince Aklın ellerinde bir esir belki Ismarlanmış hayatlarla var olmak ’Hayır’ ve ’Evet’ çizgisiyle dönen Sade bir kalp şerididir yaşamak Doğrudur ağlamak Gülmek kadar gerçekçidir, ciddidir Onca yıldır anlaşılmaz, çözülmez Büyük bir ilde, koca bir şehirde Çift kişilik bir yalnızlık yaşamak... |
doktor... ne olcek bu halimiz...derdime bir çare doktor... bir el hadi artık