Seninle paylaştığımız
On beş metre kare bir odaydı

Elimizi yapıştırıp
Yanıyormuş gibi yapar
Karşısında türküler söyledik
Sokakta bulmuş
Nasılda kavga etmiştik
Bir soba borusu için
Karşı! mahalledeki çocuklarla.

Hatta beni yere itmişlerdi de
Dört kişiyi yere sermiştin
Sol! elinle.

Annemden kalan bir tel dolabımız vardı
İçerisinde bir kap, iki zeytin
Her gün bandıra, bandıra
Lokmalarımızı paylaşırdık seninle.


Mücadelenin en karanlık,günlerinde
Gözlerindeki gülümseme
Aydınlatırdı bizleri
Gülmeyi senden öğrenmiştim
Dost eliyle değil
Yüreğiyle tutmalı derdin.

Fırtınalı bir geceydi gelmedin
Diğer gecelerde gelmedin
Eski radyomun,parazit sesleri arasında
Senin adını söylediler
“Özgür sevecen”
Aydınlık için koşarken,vurulmuş dediler
İnanamadım

Sabah bir gazete aldım
Senin resmin
Yüzünde hafif bir tebessüm
Ölürken bile,
Bir erkek yüzünün en büyük aşklara benzediği
Zamanları hatırlıyordu
Gerçekten yaşadığını,kimse bilmiyordu ki

Nasıl dost’tun böyle “Özgür sevecen”

Giderken haber vermemiş,
Üstelik senin olan diğer zeytini de
Bana bırakmıştın
Ben seni değil
Bana gölge veren ağacımı kaybetmiştim.

Pırıl,pırıl bir gökkuşağını görmek için
Niye yağmuru beklemedin?
İnsan
Özgür olmadan mutlu olamaz ki
Güle güle dostum
Güle güle git yağmurlar ülkesine

İbrahim Çamalan

Berkin'e mekanın cennet olsun diğerleri karanlıklarda boğulacaktır

Berkin.
Resmine,

Ölen çocuk mu dedim.
Hayır dedi.
Öldürülen.