ansızın perdeyi aralıyor hayatkamburu büyümesin diye zamanın yasını tutmuyorum dünün hesabını sormuyorum geçen günün ansızın perdeyi aralıyor hayat gösteriyor gerçek yüzünü görünüyor an’a emanet ettiğin düşler, gülüşler, belkiler, keşkeler, yarına bıraktığın ertelenmişlikler güneşin ardına saklanan yüzlerce gölge suçüstü yakalanıyor her gece zaman kuşattıkça bizi karanlığın içinde kayboluyor çizgiler geride kalıyor bıraktığın izler sabrımı ölçüyor tenha saatler seslerde ürkütüyor artık sessizlik kadar gece çürümüş nefesinde bir bir çözüyor parçalara ayırıyor zamanı anlamak anlamlandırmak için ağıt yakmayı yas tutmayı öğretiyor içimdeki çocuğa dünyanın kederli yüzüne kendi tebessümünü geçirmiş yıllarla yarışıyor yalnızlık... elimi uzatsam koca bir boşluk nasıl da cansız duruyor hayat önümde... 01 Mart 2014 - Zeynep Özmen |
elimi uzatsam koca bir boşluk
nasıl da cansız duruyor hayat önümde...
çok güzel ve çok gerçekçi duruyor şiir sevgili şair, tebrikler, saygılarla