pencere kenarında izlediğim ince ince yağan yağmur
başka başka yalnızlıkları yıkarken
bir unutuş, başka bir unutuşu hatırlatıyor
bazen hayatın ta kendisi yaşamın düşmanı oluyor
rüzgârın fısıltısının getirdiği tek şey yaşamın inkarı gibi
tıpkı çürüyen yada kaybolan bir coğrafya,
yitirilen bir lisan gibi unutuluyoruz zamanın içinde
eksik bir notanın peşinde
yokluğun izini sürüyor duygularım
eksiği bulmak için fazlalıkları azaltmak gerek diyor çok bilmiş iç sesim
önce iç sesimi, sonra tüm sesleri atıyorum hayatımdan
kelimeleri kovuyorum kapıdan
kalemle kağıdın büyülü fısıltısını siliyorum aklımdan
üç noktanın belirsizliği,
iki noktayı üst üste koyamamanın çaresizliği,
gecenin içinde koyulaşan gölgelerin sessizliğiyle baş başa kalıyorum


bugünlerde okuduğum her şeyi,
her bakış açısını,
her düşünceyi,
insanları,
duyguları,
en çok da yazdıklarımı önemsiz buluyorum
insanların hepsi bana benziyor
insanların hepsi sana benziyor
sokaklarda dolaşan huzursuz, yorgun,
çelişki içinde binlerce yüz
kimse içinde bulunduğu durumu nasıl düzelteceğini bilmiyor
herkes suçlayacak birini buluyor
herkes yaşamaktan korkuyor
birbirimizin gözlerinin içine baka baka
beyaz yalanlar söyleyip duruyoruz
günü kurtarma telaşı içindeyiz
beyaz yalanlardan hastalıklı mutluluklar doğuyor
tüm bunlar bizi bir süre oyalıyor
hastalıklı bu mutluluktan bulaşıcı,
ölümcül bir huzursuzluk yayılıyor dünyaya


Kurallarını, sınırlarını hayatın belirlediği
oynamayı bilmediğim sessiz bir oyun oynuyorum
tam kurallara alışmaya başladığımda
kader oyuna yeni kurallar ekliyor
istediğim gibi oynamayı beceremiyorum
oyundan atıldıkça canım sıkılıyor,
kaşlarım çatılıyor
küskün,
suskun kalakalıyorum
başladığım oyunu bitirmek istiyorum
oysaki oyun hiç bitmiyor
galibin kim olacağına karar veremiyorum


galibin kim olacağına kim karar veriyor?


oyun içinde oyun olduğunu fark edemiyorum
aslında her şey çocukluğumdaki gibi
fakat düşüp dizlerini kanatmış bir çocuk gibi bağıra bağıra ağlayamıyorum
zira oyun hala devam ediyor


yaşanan her şeyin bir düş olduğunu bilerek,
gerçeğin keskin köşelerine çarpmadan
yaşamaya devam ediyorum
güçlü bir rüzgâr essin,
kırılan düşlerimi alsın götürsün istiyorum...
bırakın çocukluğun kuytusunda avunayım
gün be gün büyüyen
büyüdükçe yaşlanan
yaşlandıkça maziyi özleyen
yaşama sığındıkça düşleri geride bıraktığını fark eden
küçük çocuklar gibiyim
geri gidebilir miyim
gitsem, düşlerimi sakladığım yastığın altında bulabilir miyim
içimde sessizlik koyu gölgeleri giyindikçe,
hüznü sisli karanlığın ardında,
büyüsü ışığında saklı çocukluğum
seni geri alabilir miyim...

15 Şubat 2014 - Zeynep Özmen