Ben Köyümden Ayrılınca
İlk konağım Konya oldu
Tam yirmi dokuz yıl oldu Şimdi benim evcik n’oldu Ben köyümden ayrılınca Ben köydeyken anam sağdı İmran bacım hastalandı Dost düşmanlar faydalandı Ben köyümden ayrılınca Yılda bir sefer giderdim Deli çaydan su içerdim Çokça anamı özlerdim Ben köyümden ayrılınca Ben mahzunum gönlüm kırık Dertler birbirine girik Artık benim benzim soluk Ben köyümden ayrılınca Ancak beni biri anlar Şiir yazdım tomar tomar Ben söylerim kim ne anlar Ben köyümden ayrılınca Babam çok oldu öleli Yetim büyüttüler beni Acı eser poyraz yeli Ben köyümden ayrılınca Bağı bahçeyi bıraktım Ağaçları odun yaptım Kış günü sobada yaktım Ben köyümden ayrılınca Tatlı balım acı oldu İp urganım orda kaldı Bağım bahçam harap oldu Ben köyümden ayrılınca Halam rahmet emmim gitti Dertler birbirini yitti Yoksulluk hepsine yetti Ben köyümden ayrılınca Gurbet sızı ben üzgünüm Nerde kaldı eski günüm Konya’ya uzandı yelim Ben köyümden ayrılınca Hacı Ömer hem komşumdu Hem de hısım akrabamdı Çok ağladı çok da yandı Ben köyümden ayrılınca Özüm tutmaz gözüm ağlar Sılada emmi dayılar Ben söylerim onlar ağlar Ben köyümden ayrılınca Altmış sekizi bitirdim Anam bacımı yitirdim Gurbet,sana neler dedim Ben köyümden ayrılınça Gitti gençlik çıktı posam Bu kadarlık yetti yaşam Şiirler yazarım akşam Ben köyümden ayrılınca Sana derim çaylı köyüm Doğup büyüdüğüm yerim Esti yine kafa yelim Ben köyümden ayrılınca Taşdemir’im söyler hemen Şiir yazmak haktan gelen Kim anlar benim dilimden Ben köyümden ayrılınca 22.05.2012 Hasan Taşdemir |
Tam yirmi dokuz yıl oldu
Şimdi benim evcik n’oldu
Ben köyümden ayrılınca
ne kadar güzel anlatmış şair köyüne olan özlemi
kutlarım değerli üstat sayglılar