HANÇERLİ ŞİİR
Uykunun ölüp,
gecenin donduğu vakitler, şüphenin Şubat’ı yediği gibi, yakıştıysa mermere soğuk, merhamet; çirkindir artık... Kısa kalır aradığın çareler; uzayıp giden sonsuzda... Ve, aç bir sırtlandır, iyi niyet çukurunda vicdan... İşte bu dem; lodosu vesikalayanlar, çiçeği çöle gönderip, ceylanı suya çağırır... Şiirin eline, hançer vererek... |