Susmak, insanı elevermeyen sadık bir dosttur. KONFİÇYUS
Paylaş
KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
Doğamayan Gün
Sefa Yıldırım
5,0 / 1 kişi ·1 beğenme · 0 yorum · 1078 okunma
Doğamayan Gün
Çisesiyle ağlayan şafak;
Gün, yüzünü göstermek istemiyor, Sıkıntıları aymak istemiyor güneş; Yerler ıslak. Sokağı göz altına almışlar; Göz altı kadar karanlık, Az daha bekle, ’aydınlık’ Hüzünleri günün sırtına sarmışlar. Geçmesi lazım kırıntıların uğultusu, Duvarlara yerleşen gözyaşı sığıntısının; Kalkması lazım, çok oturdu, Öyle ki üzerine toz oturdu, Burunların açılması gerek; Genzi yakmalı ’mutluluğun’ kokusu, İşlemeli ruha; tüketmişlik korkusu. Ahmağıyla neşeli, kasabanın caddeleri, Ahmak ıslatanıyla şık, Güneş doğmak istemiyor fakat yolu açık, Karartıdan söküp alıyor işte engelleri, Ve bulutların morali bozuk, benzi soluk; Gündüzün önünde bulanık. |
Şiiri Değerlendirin
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Doğamayan Gün şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
Yorumlar
Bu şiire henüz yorum yazılmamış.
Şiir Künye
Kayıt Tarihi
: 15.2.2014 05:34:22
Puan
: 5.0 / 1 kişi
Okunma Sayısı
: 1078
Yorum
: 0 yorum
Beğeni
: 1 kişi
Şiiri Beğenenler
Popüler Şiirleri
MENÜLER
YENİ ŞİİRLER
EDEBİYAT DEFTERİ
Sitemizde daha iyi hizmet verebilmek için sitemizde çerez kullanılmaktadır.