ANLAYAMAZSIN…

“Üzerine bulutlar çöktüğü bir gündü sana aşık olduğum…
Uzaktan bakınca şehre benzeyen İstanbul…”

Sevmiyorsan,anlayamazsın!
Ağacın yaşını yılların değil,
Üzerine kazınan aşkların belirlediğini.
Ve bu yüzden gün batımında,
Bütün ağaçların yandığını…
Bülbülün öterken feryat ettiğini duyamazsın.
Yağmur sanırsın yüzüne düşen damlaları,
Bilmezsin ki onlar,kayıp aşıkların göz yaşlarıdır.
Yıldız diye bilirsin gökteki bir parlak taneyi,
Halbuki onlar,yarin gamzesidir,
Gök kubbeye yamanmış…
Sevmiyorsan…
Anlayamazsın!
Minik bir elin,bir parmağı sıkıca kavramasını.
Ve yaprak zannedersin,
Sonbaharda yere dökülen mevsimleri…
Sen…
Sen sevmiyorsan anlayamazsın!
Kalabalık zannedersin şehr-i İstanbul’u,
Ama şunu bil ki;
Var olanlar,terk edilenlerdir bu şehirde…
Ve bu şehrin aşıkları hep var olmuştur…
Unutma!
Kimseler olmaz,
Senin gezdiğin vakitlerde bu şehirde…
Sevmiyorsan…
Sevmiyorsan,anlayamazsın!
Duraklar bekleyenlerin değil,
Gidenlerindir…
(ve hep)Giderler…
(sevmiyorsan)Anlayamazsın…