Şifalı suyunla, dağın başında.
Küçükten duyardım, senin ününü.
Çamlar arkadaşın, beş yüz yaşında.
Mermer kapladılar, sonra önünü.

Sen şifa verirsin, kudretten suyun.
Bülbül sesleriyle, dinlenir başın.
Suyunu içiyor, kuzuyla koyun.
Kimse bilmez senin, ne kadar yaşın.

Duruyorken sessiz, sakin köşende.
Ünün gidiyordu, köyden şehire.
Geliyordu hasta, şifa peşinde.
Dertlere devaydın, gittin her yere.

Buz gibi suyunda, kınalı eller.
İçerdi suyunu, hep kana kana.
Sana türkü yaktı, o tatlı diller.
Şifalar verirdin, canından cana.

Kıymetini bilmez, insanlar senin.
Az olan suyunu, deşip durdular.
Bilirim incindi, o nazik tenin.
Seni can evinden, onlar vurdular.

Bir gece depremle sarsıldı yolun.
Kıymet bilmez insan, işte böyledir.
Yok olup çekildi, şifalı suyun.
Şimdi mazidesin, şifan dildedir.
İnsanlar unuttu, şarkın yeldedir.

HİLMİ CAN.
OCAK.2014.
1960 TAN YENİLEME.

(4083)