İstanbul, ona hangi pencereden baktığınıza, hangi yönden yaklaştığınıza göre, adeta köşesiz ya da çok köşeli bir bakış açısı sunar. Hatta bana öyle gelir ki, bir büyücünün "sihirli küre"sidir o! Üzerimizde çok farklı etkiler bırakmasını, herkesin kendine özgü bir "İstanbul algısı" olmasını ancak bu değerlendirmeyle anlayabiliriz. İstanbul'u sürprizleri olan bir "ülke şehir" kılan iki husus daha vardır: Tarih ve kültür! Aynı anda çok farklı zaman dilimlerine geçebilir ve kaidesinde "Türk-İslâm" karakteri olan çok zengin; adeta çokuluslu bir kültür sentezini yaşayabilirsiniz. Mesela bu nedenle Yahya Kemal ile Orhan Veli'nin ve hikâyede Sait Faik'in İstanbulları birbirlerine benzemez! Sanırım, sizin şiirinizdeki İstanbul algısı "Günümüz İstanbul'una konuk algısı"dır ki; gerçekten şehrin siluetinden başlayarak, trafiğine, pahalılığına ve hayatı zorlaştıran sair olumsuzluğuna takılır kalırsanız, bu duygunun şiire yansıması "olumsuz değişme" algısı şeklinde, bahsettiğiniz gibidir. Siz, yıllar sonra konuk gittiğiniz bu kentte hayâl kırıklığı yaşadığınızı söylemekle, "sihirli küre"nin varlığını inkâr etmiyor, tam tersine bu iddiayı doğruluyorsunuz. Şiirinizin çözük dize kurgusu da, bu nedenle "esefli bir şaşma"nın mırıldanılmasına dönüşüyor. Lirizmi olmayan, çıplak gözle dışarıdan bakma sadece!