İnsan sıklıkla sevgili değiştirebilir belki, peki ya sevdiğini? Ne zaman karşımıza biri çıksa “o”kişi diye adlandırıyoruz. Peki gerçektende öyle mi? Her insanda bulduğumuz farklı duygulara ad koyamadığımız zaman “aşk” diyoruz hepimiz. Peki bu aşk bu kadar basit miydi? Aşk dediğiniz, zamanla ve onu tanıdıkça içinizde oluşan, ondan kopamayacağınızı söyleyen bir his midir, yoksa ilk gördüğünüz anda kalbinizdeki heyecanı bastıramadığınız o çocuksu duygu mudur?
Kimisi hatalarını görmezden gelemez, o anlatamadığı aşkını bırakır ve gider. Kimisi ise, hep affeder aşkını; içindeki o duyguya hep yenik düşer. Gerektiği zaman gitmek midir aşk? Yoksa ne olursa olsun onu terk edememek, bırakamamak mıdır?
İnsan her zaman aşık olamıyor. Yeni heyecanlar bulunur, insan; güzelliğe ya da ağızdan çıkan en süslü sözlere kanabilir bazen. Tutkudur bunlar, güzellik gelir ve geçer. Süslü sözlerin yerini an gelir kalp kıran küstah cümleler alır. Oysa aşkın hep yanındadır. Güzeli sevmez, sevdiğini güzel görürmüşsün. Bunu ne zaman yapabiliyorsan, anla ki aşıksın.
Onunla mutlu olmak istemek eksikliktir mesela. Onunla hem mutlu, hem mutsuz olmaya da varsan, anla ki aşıksın.
Onu kusursuz görme sakın, senin gibi benim gibi oda insandır. Kusurları vardır elbet. Kusursuzmuş gibi davranmayacaksın,kusurlarıyla seveceksin, öyle kabulleneceksin. Kusurlarını güzelleştirebiliyorsan eğer, anla ki aşıksın.
Her hatasında karşısında durmayacaksın, azarlamayacaksın. Yeri gelecek, elinden tutacaksın ve “ben seninle hata yapmaya da varım” diye haykırabileceksin. Ondan utanmıyorsan eğer, anla ki aşıksın.
Her karşınıza çıkan insana bunları yapamazsınız.İşte bu yüzden aşk hiçte basit değil. Tutku ve heyecan gelir geçer, aşkın gidişi o kadar kolay değildir. Aşk hep ordadır, kimisi bulur, kimisi ise ömrünün sonuna kadar arasa da bulamaz. Aşk yeri geldiğinde saftır, yeri geldiğinde hırçın. Bulduğunuza inanıyorsanız, onu asla bırakmayın.