çocuk...
camın ardındaki bahçeye..
elma ağaçlarına,zerdâli
ve
erik ağaçlarına...
dalların arasından görünen
meyve ağaçlarına bakardı biteviye...
isteyenler,
ihtiyacı olanlar meyveleri yesin diye...

bir gün armut ağacının üstündeyken
sarı, sulu yaz armutlarından yerken,
çıkageldi babaannesi...
inmesini istedi armut ağacından
çünkü o armutlar onun gözünde
değildi armut..
maldı, paraydı..."bir yıllık nafaakası"
çocuk o günden sonra babaannesini
asla eskisi gibi sevemedi...
çocuğun da çocuğu oldu...
o da sevmedi babaanneyi.
bir gün
"giiiit" dedi
babaanne de gitti bir daha
dönülmeyecek yere...


çocuk
camın ardındaki bahçeye..
elma ağaçlarına,zerdâli
ve
erik ağaçlarına...
yıldızlara bakardı heyecanlı bir merakla...
"yıldızlardan sonra ne var?"
derdi..
annesi saçını okşardı...
yıldızlardan sonra melekler var ...
gülümserdi...
meleklerden sonrasını sormazdı çocuk...
bazen sessizlik yeterlidir...

meleklere inanmasa bile...