RAHMET OLUP DÖKÜLDÜM
RAHMET OLUP DÖKÜLDÜM
Yönümü kaybetmişim uçsuz bucaksız çölde Çok badire atlattım sevda denen şu yolda Okyanuslar geçtim de boğuldum ufak gölde Öyle acılar dayım dertlere boğdurursun Üşüyorken denizler mahreminde dalgalar Gelgitlerde yoruldum içerimde kavgalar Yaram kanayıp durur baş ucumda kargalar Dermansız halim görüp feryatlar yağdırırsın Kirpiğimin ucundan süzülürken gözyaşım Utangaç bakışlarda bükülür kalır başım Gün akşama dönünce çatılır iki kaşım Rahmet olup döküldüm kanlı yaş sağdırırsın Alev alev yanarım yürekte hep aşk tüter Zehir zakkum zamanlar bağımda baykuş öter Başlar gönülde sızı geceler beni yutar Yar içinde ben yandım cana kor sığdırırsın HAMİT KARACA 27.01.2014 20:43 |
Yanlız şairim,ne ölmek nefessiz kalmaktır,nede yaşamak nefes almaktır..!
Yaşamak sevilmeyi hak eden,birine yaşamını harcamaktır..işte sizde aynen böyle demişsiniz şiirde.
sevilen buna değiyorsa şayet ölmeye değer. İşte böylesi bir ahval ile yüreğiniz kalemini konuşturmuş,
Şayet değmiyorsa zaten yapabilecekte fazlaca birşey yok demektir..Gemi birdefa su almaya görsün çok çabuk batıyor..
Hüzün sarmalında yanan bir yüreğin serzenişlerini mısralarında okudum can Yürekten tebriklerimi gönderiyorum
Nice güzel paylaşımlarda buluşmak dileklerimle