İSTANBULBukreye beş var zaman Dikip de paltomun yakalarını Yürürüm, ayaza kesmiş gece Sessiz, suskun kaldırımlar Sokak lambaları bir yanar bir söner Biraz cilveli haspam göz süzer Vitrin camlarından silüetim sızar Bu ben miyim Eli cebinde yabancı Gölgemin karanlıkları mıdır ardımdan gelen... Ey İstanbul Işıklarına gelen pervaneler gibiyiz Işığın bize, bizler ışıklarına yabancı Ah koca şehir Vitrin mankenleri gibi gösterişli Ve bir o kadar da ruhsuz sun Döngüsünü yitirmiş topaç kadar bezgin Esip kendi rüzgarında savrulmuşsun ’’Ey İstanbul Sen mi bizde yaşıyorsun Bizler mi sende bilmeden’’ Söyle dursun zaman Meçhule gidiyorsun Ocak- 14 Bülent BAYSAL |
Der gibiydi şiir..
İstanbul, İstanbul olduğunu bile unutmuşken...
Şiirlerimizde böyle yansıyor işte, vefasızlığı...
Kutlarım Kardeşim..