BİR KIŞ AKŞAMIBir ocak ayı idi karlar yağarken. Yitirdim umudumu cilem doğarken. Karanlık sessizliği tümden boğarken. Kaybettim ben babamı bir kış akşamı... Felek bir gün güldürmedi hep ağlattı. Ufak yaşımda beni yetim bıraktı. Yıl bin dokuzyüz yetmiş üç ay ocaktı. Kaybettim ben babamı bir kış akşamı... Bülbüller uçtu baykuş kondu gülüme. Yıkıldı gök kubbeler çöktü üstüme. Yaş kırk iki boyun eğdi ölüme. Kaybettim ben babamı bir kış akşamı... Ayım mahsunlaştı güneşimde söndü. Dünyam karardı birden mahşere döndü. On yedi ocak hemde çarşamba gündü. Kaybettim ben babamı bir kış akşamı... Oysa ben babamı nede çok sevmiştim. O istedi diye dünyaya gelmiştim. Daha ben on altıma yeni girmiştim. Kaybettim ben babamı bir kış akşamı... Bir baba bu kadar çok sevilir elbet. Neyleyim dünya dolusu olsa servet. Babanın yerini tutmaz hiç bir kuvvet. Kaybettim ben babamı bir kış akşamı... Gelmez olsaydın be sen on yedi ocak. Çile verdin dert verdin hep kuçak kuçak. Dünya şimdi bizede mezar olacak. Kaybettim ben babamı bir kış akşamı... Kuşaktan kuşağa sürer bu çilemiz. Babam yetim kalmıştı bizde yetimiz. TAŞGIN,ım her gün dua söyler dilimiz. Kaybettim ben babamı bir kış akşamı... H.S:12 23.01.2014 Zekeriya TAŞGIN Şiir’in ilk kaleme alındığı Tarih:31.03.1999 |
Saygı ve selamlarımı sunuyorum.