AH ŞU BENİM ÇOÇUKLUĞUM
Sanki bir hayal dünyasında yaşardım.
Ah şu benim çocukluğum çocukluğum... Aklım ermez her bir olaya şaşardım. Ah şu benim çocukluğum çocukluğum... Kemerim olmazdı uçkur bağlardım. Bazen ceviz bazende misket oynardım. Ütülür hem cazgırlanır hem ağlardım. Ah şu benim çocukluğum çocukluğum... Dağ demezdim tepe demezdim aşardım. Azgın sel gibi kabarır hem taşardım. Sabahtan akşama kadarda koşardım. Ah şu benim çocukluğum çocukluğum... Zamı enflasyonu nedir hiç bilmezdim. Kuru soğan kuru ekmek hiç yemezdim. Babama küserdim ben eve gelmezdim. Ah şu benim çocukluğum çocukluğum... Mutluydum ben yaşamayı çok severdim. Herkes ağlardı bense pek çok gülerdim. Bazen dövülür bazen hep ben döverdim. Ah şu benim çocukluğum çocukluğum... Sağ sol nedir ben hiç yönümü bilmezdim. Suc işkence hemde zulümü bilmezdim. Kader yazgı ecel ölümü bilmezdim. Ah şu benim çocukluğum çocukluğum... Top oynardım pek çokta camlar kırardım. Bazen sapanla kafa bile yarardım. Başıma ben çokça belayı sarardım. Ah şu benim çocukluğum çocukluğum... Bir evimiz vardı damı akıyordu. Ufak delikten çok fare çıkıyordu. İşte bu TAŞGIN, öyle bir evde doğdu. Ah şu benim çocukluğum çocukluğum... H.S:12 19/01/2014 Zekeriya TAŞGIN Şiir’in ilk kaleme alındığı Tarih:05/11/1998 |