...ÇINAR...3
Sedirin lisanıyla açıldıkça şuurum
Kulaklarım çınladı,genzim yandı bir ara İnsan olduğum için,dimdik duran gururum Benzedi sedirdeki,o yıpranmış hasıra Dedi;Toprak tenime, sıkı sıkı sarıldı Ahhh bile diyemeden kemiklerim kırıldı Öz ve kabuk olarak ayırdı, beni benden iki damla su olup çıktım eski bedenden Kasvet,yorgunluk,hüzün,ayrılık vardı birde Yılan,çiyan ve akrep,kardeştiler kabirde Üstüme geliyordu sürünerek ne varsa Çok yalvardım inan çok,bir el beni çıkarsa Meşekkat sanıyordum ölümde merhametmiş Meğer asıl meeşekkat,yaşamak ölmemekmiş Börtü böcek içinde,en soyuğu yılandı Kıvrldıkça yanımda,toprağım havalandı Akrebin gözü gazap,solucanda sarı su Toprakla birleşince hayat oldu doğrusu İçimde kımıl kımıl,bir şeyleri yoğurdum Şiddetli bir sancıyla filizimi doğurdum Kan revan yüzüm gözüm kabirden fırlamıştım Halsiz,bitap başımı kaldırmaya çalıştım Bir istiva vaktiydi daha doğmamış güneş Özüm çınardı benim,kabuğum kabir de leş İmrenerek gururla, kendime bakıyordum Yeşererek yeniden,kabirden kalkıyordum Annem geldi aklıma,yine mahsun olmuştum Toprağa gömülerek,O olarak doğmuştum Haklıymış canım annem,anladım bir kez daha Hayatmış mühim olan, ne iremmiş ne vaha Ben artık üzerime düşen’i yapacaktım Annem gibi büyüyüp, bir çınar olacaktım. yegin |