Köpek
Yükselir ilk ışık;
Basamakları aydınlatarak. Pencere altlarında uyuklayan köpek, Yanlış pencereyle sarmaşık; Dünden arta kalanlarla aklı halen karmaşık, Üstü çamur, üstünde bit, üstü pis, Düşleri saf; bir gıdım ekmek, bir gıdım et; Kuyruk sallayışı menfaatsiz ve temiz, Onun akılsızlığı benim duygularımdan şık! Bir ıslık; mutluluğunun kaynağı, Önüne gelen azıcık aş. Döndürmüyor bağlılık yolundan; Boynundaki tasma, bağlandığı zincir ve atılan taş! İşgaldeki sokaklar halen onun; Caymıyor ‘sadakat’ denilen akıl tutulmasından, Zihinler anlamaz; onun ki şükür, onun ki aşk! |