“Giresun’un Çeğel”
köyünde salına, salına gezinemeden
fındık bahçelerine bıraktın
çocuklarına yetmedi sütün şerbet ile besledin
sırtında tikina toplardın fındıkları
Yirmi yaşında kurşunlara hedef olan kocandan oldun
bitmeyen bu kavga memleketinden yurdun dan etti
bilinmeyen yolculuğa sen yetim çocuklarına yetim
her biri farkı yerlerde sevdin bakmaya gücün yoktu Anne

Düşünmedi diğer evlatların nefret etti yok saydılar seni
bayramlarda açık bıraktığın kapıdan,
kimse gelmedi elini öpmeye
hangi bedelleri ödüyoruz hep birlikte Anne
sığınacak bir evin yoktu
daha çok gençtin evlendin yeniden
kuş kafesine koydular çıkamadın özgürlüğüne
mahpushanede yaşayanlardan ne farkın vardı ki
Annem

Sen dört duvar arasında kader makumuydun
on bir yıl yaşadın evim dediğim kafesinde
başına yediğin darbeleri saymazsak
mahkum oluşundan dolayı kimsenin cenazesine gidemedin
kaçtı herkes sevmediler bir ben sevdim
evlatları olmasına rağmen
Anneyi anlamadılar küstüler sana

Sen hep derdin masal gibi dinlerdim seni
memleket hasreti içini yaktı
parmakların ağzında düşünürdün
hatırlarımsın? bir ara okumayı öğretmeye çalıştık
A- B-C derdin
hep birlikte gülerdik ne günlerdi bir bilsen Annem

Ne o ağlıyorsun yine anneciğim
yağmurları ,deniz kokusunu
fındık bahçelerini mi özledin
geldin seksen yaşına atıldın kapılardan sokaklara
ve sen Annem
kimsenin ocağına sığamadın
ağladın en günahsız sendin melektin annem


Neden yabancı olduk bir birimize diye
Şarkını dinler mıraldınırdın


Büyütmedin ya unuttular baktığın günleri bakmadı saydılar
seni anacaklar ANNEM
dönüşün olmadığı gün anlayacaklar
yürüyemiyorsun
memleket hasretin içinde bir alev olmuş yanıyor
bir yürüsem yürürsem diyorsun
üşüyorsun kışın soğuğuna aldırış etmiyorsun.

Ayakların çıplak başın önünde eğik
bir gelseler çocuklarım diyorsun
kaldır başını eğme
Annemm
sen bir eşiğe de sığamadın sığdırmadılar
yatağında aradın kötü söz duydun evlatlarından
üzülme ANNEM bu senin hatan değil KADERİNMİŞ