iki adam vardı
``aynı özlemi çekiyordu bu iki adam
uğruna ölünecek bir şey vardı ki, vatansız öldü ahmet ile nazım.`` herkes, herşey yabancı bir tek onlar tanıdık kaldırım taşına çarpan bu gölgeleri... kalabalıklar içinde yalnız oysa; mahpusta esarete alışıktı bedenleri... sığdıramazken koskoca dünya içine yine de isyan kokmuyorsa sözleri bu onların en büyük eseri.. tek dertleri dillerine pelesenk ettikleri sevgi ve barış hep anadolu kokan bu iki adam, karış karış... mahzunlu yüzleri ağlamaklı gözlerinin esiri zor tutuyordu kendini ahmet kavuşmak diyordu kavuşmak; ayrılığa inat... kaç kez düğümlendi boğazı nazımın aklına gelince çok sevdiği bu şehrin ihaneti, yine de yaşamak diyordu yaşamak; ölüme inat... her hüzünlü şiirlerinin yapıldı bir bestesi okuyanı farklı olsa da... lakin, bilmeli insan her son bir başlangıçtır kurusa bile iz bırakır, su birikintisi... (musa dener) |