bir masal anlat dediler
"oysa; bedenleri yüreklerinin esiri, ne de çok ağladık, habersiz...."
ne sevdalar büyüttük koynumuzda mum ışığı gecelerin seyyahlığında. bedenleri yüreklerinin esiri ne de çok ağladık, habersiz hem de hiç çıkmadan sesimiz... zira; yüzü çevrilmiş namluların hengamesinde kim bağırabilirdi ki sevdasını. kısırlaştırılmış duyguların pençesinde yaşamakken sevmek, gem vurulmuş dillerin son matemiydi belkide, ölmek... bir deli hükümranlığı yaşamaktı aşk, ne o kaybetti hükümranlığını ne de sen gerçekten hükümran. bir masal anlat dediler oysa; sonu mutlu masallar okumadık hiç çünkü; sonu mutlu biten hiç bir şey yaşamadık biz... |