Bu, seni gördüğüm ilk anın
Ben de bıraktığı,
Büyülü bir rüyadan
Arta kalanlardı.

Bu, sadece seni düşündüğüm
Ve adı aşk olan bir hastalığa
Amansızca tutulduğum
Bir mutluluğun
İlk nefes alıp verişiydi.

Şehrin fersah fersah sustuğu
Bir gece de
Ceplerimde biriktirdiğim,
Yalnızlığımla birlikte
Usul usul arşınladığım kaldırımlarda:
Karşıma çıkıyordu!
Aşk rengi düşleriyle birlikte
Bir çift göz…

Bu ne güzellikti böyle.
Yaradanın bir nakış ustası misali
İnce ince işlediği
Bir şaheserdi.

Sefil gözlerimin önüne çıkabilecek,
Tanrı suretli
Bir sonsuzluktu.

Daha ne denebilirdi ki
Senin için.
Daha hangi kelimeyi,
Dudaklarımın ipinde asmalıydı ki
Bir sözün için…

Sanki gecenin karanlığı gitmiş,
Her yer apaydınlık olmuştu.
Geceyle birlikte boşalan
Şehrin sokakları,
Bir tek seninle doluyordu.

Yer gök sen oluyordun
Yalnız sen.
Başka bir şeye
Gerek yoktu ki zaten.

Ama bir merhaba gibi
Ansızın gelip
Bir o kadar hızlıca gittin
Gecenin soluğuna karışarak
Seni bekleyenlerin yanına

Ben ise
Ardında kalan bir yabancı olarak
Şaşakaldım!
Masumiyetinin denizinden
Bir damla içebilmek için…

İşte buydu
Büyülü bir rüyadan
Bana kalanlar:
Dilimin uçurumundan düşen
Telaşlı birkaç kelime ile
Kısacık ömrüme bedel
Tatlı hayalindi.

Belki bir daha
Seni göremeyecekti
Bu ıssız gözlerim.
Belki de bir daha
Sana uzanamayacaktı
Sevdanla yanan
Bu ellerim…

Ama
Varsın bir daha görmesin seni,
Harap gözlerim.
Varsın dokunamasın sana,
Yokluğunun dikensi acılarına
Talim ellerim.

Ben böyle de yaşarım!
Senin yaşadığın şehirde
Nefes aldığıma şükrederek
Böyle de tüketirim!
Aynı sabahlara uyandığımızı bildiğim
Nazlı takvimlerde
Bir gün ölüm olacak hayatımı…

YAZAN: ŞİİR İŞÇİSİ