Genç yaşta iken hanımını kaybeden bir tanıdığım vardı. Kendisini çocukluğumdan tanırdım. Yaşı, babama yakındı. Bir gün çalıştığım köy okuluna gitmek üzere bindiğim minibüste tesadüfen karşılaştık. Benim kim olduğumu bilemedi, tanıyamadı. Nerden tanısın, beni en son gördüğünde ben 12 yaşlarındaydım. Aradan yirmi yıldan fazla zaman geçmişti.. Biraz hâl hatır sordum. Kendimi tanıtmadan muhabbet ettik. Evlenmek için bir hanım arıyormuş. Yakınlardaki bir köyden kendisine yardımcı olacaklarını söyleyen kişilerle tanışmış. Bir miktar para almışlar kendisinden. Bir hanım göstermişler. Birkaç gün sonra görüştüreceğiz diye çağırmışlar ama biraz daha parasını almışlar... Derken bu birkaç kez böyle tekrar etmiş. Adamcağız verdiği paraları geri almak umuduyla tekrar geliyor. Dolandırıldığının farkında değil. Uyardım. "Dikkat et, bu adamlar seni dolandırıyorlar!" dedim. Son bir umutla tekrar görüşmek istediğini söyledi. Ben, çalıştığım köye giden yol ağzında minibüsten indim, o, yoluna devam etti. Sonuç ne oldu bilmiyorum. Ama, buna benzer çok hikâye dinlemişliğim var. Şiir bana o olayı hatırlattı.
Sağolasın Hülvani Bey Kardeşim. Uyaran kalemin daim olsun inşaallah.
Sıhhat ve selâmette kalasın.