“Gel,” benim gözümle bak dünyadaki eşyaya,
Ya ehline biat et ya da var git yoluna.
El vermeden kurtulmak çıkmak gibidir aya.
Dergâhta bul yareni bekleme gir koluna.


Ya gökteki “kamer” ol; ya da “şems”, ki ısıtır.
Merkeze insanı al, koştur fenafillâha.
Bir elden aldığını diğeriyle yansıtır.
“Gel,” dedik ne olursan “gel” fisebilillaha.


Yol uzun mu dervişe, kısaltmak maharettir
Kısaltamayan çıkar ah, bab-ı küstahan’dan
Bu dergâhta kir olmaz her şey hep taharettir
Boş gelenler dolmadan asla çıkmaz bu handan


Sura üfleniyor say duyduğunda o ney’i
Silkin dirilir gibi, kurtul mahpushaneden.
Gel de gör yaşıyorken yanan şu divaneyi
Rab’dır güneşi, ayı insana burhan eden.


O, ki neyzen hamd’edip üflerken huşu ile
İnletirken kamışı tertemizdir nefesi
Kucaklar sanki arzı şefkat, aguşu ile
Bize ilhamlar verir “hu” diyen eren sesi


Ayrılıp vatanından yola çıkan abdal’ın
Gül gibi kokusunu çok uzaktan alırız
Zemheride donmadan canlı kalan o dalın
Gölgesinde ilhamı bil ki Hakk’tan alırız


Gönlümüzde Allah’a varmak “Şeb-i Arus”’tur
İşte biz bu uğurda uyku nedir bilmeyiz
Kaynağa ruhumuzu sürmek “Şeb-i Arus”’tur
Giderken sevinç duyar gözyaşını silmeyiz



NİLÜFER SARP________ARALIK.2011