Ben sende üşüyorum....Şiirin hikayesini görmek için tıklayın Kırıldıkça öğreniyor insan boşvermeyi.,,,,
içli içli şiir yazıyorum sana Üşüyen ellerimle Bazen... Kendimi bir ışık gibi hissediyorum Bir mum sanki... Karanlığı aydınlatan ışık gibi Yeterince umudum var yanacak Yeterince sevdam var yakacak Ama bu yeterli mi? Alev sadece benim, yakan benim, yanan benim Bazen... En ufak bir esintide Yada şiddetli bir rüzgarda Sönüp gidiyorum O zaman işte... Tedirgin oluyorum,üşüyorum, korkuyorum Bazen de... Aydınlığa ışığı ben yakıyorum O kadar aydınlık ki Etrafımdaki aydınlık gittikçe aydınlanıyor Biraz daha aydınlık, gün gibi Yüreğim kıpır kıpır Umutlar alev alev sarıyor benliğimi Çaresizliğimi, yanlızlığımı unutuyorum Bazen de... Yaktığım bu ateş köz oluyor Artık gözle görülmeyecek kadar Söndü sönecek... Dalga dalga... Kırılan tüm hayallerim sönüyor Gittikçe karanlık oluyor, hava soğuyor Ben bitiyorum, ben yok oluyorum Ben sende üşüyorum.... sevay |
nilas tarafından 4/4/2014 5:05:59 PM zamanında düzenlenmiştir.