Kahramanıyken bu evin,
Gitmesi gereken uyuz keçisisin şimdi,
Babam,
Annem tutunacak dalı olmayan denizdi,
Sana tutunmak istedi,boşlukta kaldı elleri,
Oda kendine tutundu..
Hükümdarıyken sen bu evin düştün,oda düştü,
Hükümdar olmayınca, her tarafa fazla geldi,
en çok kendine,
Hasretle gözlerde sevgiyi aradı, ,
bomboş bakan evlat gözleri,boş gözlere baktı sevgiyle
kapatırken gözlerini,o gözlerin hasretiyle yandı,
o gözlere bir daha bakabilsem dedi,
olmadı açamadı, çaresiz uğurlanırken sonsuza.
Boş gözlülermi,onlar anlayamadılar,
Anladıklarında çok geçti.....