HÜZÜN ÇÖKMÜŞTÜ
Gözü yaşlıydı
Gökyüzünün bu gün Hüzün çökmüştü Bulutlar ağlamaklıydı Ara ara döktüler Gözyaşlarını Bana da yansıdı Bulutların hüznü İçime düştü Bir gariplik Gönlümde yalnızlık Uzunca baktım Penceremden Rüzgar vardı Sallıyordu Çıplak ağaçları Kuşlar uçuyor Yuvaya dönüyordu Soğumuş tu hava iyice Gönlümde öyleydi Soğumuştu sanki Gönlümde esiyordu rüzgar Fırtına Niye neden desem Söyler miydi bilmem Anlatır mıydı Derdini Yok demez di Diyemezdi Kimselere Hani bir şarkı vardı Anlatamam derdimi Kimselere ayar bilmesin diye İşte öyle bir şey AYŞE KARAN |
Ancak hüzün, hep içimizde; çıkmak bilmiyor!