Vakit
Vakit,
Güneşin en tepede Olduğu zaman. Karanlık bir Dehliz de Kaybolur Ümidini yitiren insan. Dehlizin içindeki Bir ışık hüzmesidir Onu hayata bağlayan Yada Bağladığını sanan. Yaklaşmak isterken Son umudu ışığa Ne yazık Işık uzaklaşır ondan Yavaş, yavaş An be an. Ateş böceği misali Koşarsın peşinden Elini uzatmaz Gider daha uzağa An be an Heyhat; Ne uzanır elin Ne de dizlerinde Takat vardır Ulaşamazsın. Kesilmiştir can suyun Artık ağaçlar gibi Ayakta ölmeye Mahkumsun, Yoktur artıkseni Hayata bağlayan. Güler Elmalı |
Şairime yakışmadı bu şiir.
Biz,
hayatın renklerini,
güzelliklerini,
tebessümlerini,
mutluluklarını resmederken tanıdık sizi.
Sadece,
yol arkadaşınıza yazdığınız özlem şiirlerinde hüzün vardı.
Sizin şiirlerinizde,
ölüm yoktu.
Olmamalı da...
Siz,
bu sayfaların,
hayat güneşisiniz...
Hiç güneş siyah renkte doğar mı?
Olmadı şimdi...
Olmadı bu karamsar şiir...