NE ÇOK SEVİLMİŞSİN...
İklimler değiştirdim senden sonra,
Kaç mevsim tanıdım. Çok ilk bahar geçirdi ömrüm, Kaçını son saydı da yanıldı… Oysa sen “son” baharıymışsın bu ömrün. “Meğer her mevsim sararmışlığım solmuşluğum bundanmış Anladım…” Ne çok coğrafya tanıdı bu ömür Her renk toprağa ten sürdü, Bilinmeyeni onun keşfi sandı, Sevindi, Üzüldü, Aldandı… “Yani yersizliğim yurtsuzluğum bundanmış, Anladım, Ağladım…” Senden sonra; Sayısız kimlikler aradım kendim için, Bazen karşımdaki oldum, Bazen kalabalık bir şehrin kaldırım taşlarına büründüm,çiğnendim günlerce. Bazen de bir kitapta, “kimsesiz kadınlar sokağı’nda” gördüm kendimi. Meğer kimsesizliğim, kimliksizliğim, hiçliğim bundanmış, Sordum, Tanıdım, Sustum… Oysa ne çok sevilmişsin sevgili! Şimdi yitik bir coğrafyada, yabancısı olduğum bir iklimde ben hala seni arıyorum…Hiç bir toprak sen gibi kokmuyor ve sende bıraktığım kendimi hiçbir kimlikte tanımlayamıyorum. Biliyorum sevgili sen bu sokağa bir daha hiç uğramazsın ve bu ömür, bu baharda yine solar… nilgün durdan |
tebrikler