Hey Mutluluk, Ortaya ÇıkSoğuk kış gecelerine ramak kala Sonbaharın rengine bürünmüş ağaçlar Göçüp gitmiş çoktan göçmen kuşlar Bense viran olmuş şehir Yitip gitmeye, unutulmaya yüz tutmuş Yüreğimde en ağır yük Adımlıyorum hayat denen bu engebeli yolu Ne zaman yıkılırım, biter ömrüm Bilmem... Saklıyorum herkesten kanlı gözyaşlarımı İçime içime akıyor Bir umut diyorum, küçücük de olsa bir umut... Hüznüm yorganım Gözyaşım yastığım Damla damla akarken kan damlalarım Ahvalimi soran sorana Diyemem ki içimde kopan fırtına Her zaman ki psikopatlığım deyip geçiştiriyorum Hey mutluluk sana sesleniyorum Ne olur ortaya çık |
çıkar mutlaka daha ne kadar saklanabilir ki...
sevgiyle...