YOKSUN
usulca sıyrılırım kollarından hasretliğin
üşürüm yağmurlarında sırılsıklam bir yanım alev alev yangınlarındadır sensizliğin üzme kendini derim, geçer zamanla geçer hırpalanmışlığı kalbimin derin rüyaların labirentinde uyanık, ayaktadır tenim gözlerinde kaybolmak isterim oysa biraz mahçup, uçarı, serserice ışıksızlığında senin çığlığım da kendimce yana yakıla arayan benim aranan kendim dipsiz karanlığındayım gecenin yorgun, biçare sohbetindeyim sessizce ağlayamam, gözlerim kanar gecede ah ne çare vedandır vakitsiz kapımı çalan gözlerine vurgunum gönlümün başeğmeyen kartalı şiirdir dillerin anlatır bana, en mahrem sırları bir çırpıda çıkarım yeniden yolculuklara kapanır ardımdan bu şehrin kapıları Bülent KARAKAYA Kasım 2013 |