yar dediğin kimseler yoksa ve dostlar kendi yolundaysa
durmak ve beklemek ne beyhude, ne acıklı ne garp...
Zaman zaman hissettiğimiz duygular.Çok güzel anlatmışsınız Tebrikler

Gitmek, özgürlüktür. Gidemiyorsa insan, ya şehre sevdalıdır ya da şehrin özel bir sahibine. Belki ikisine de. Susuyorsa gitmeyen çığlık çığlığa, biriktiriyor olmalı binlerce harfi yüreğinde. Görünmeyen cümleler kurar her dakikada bir çılgınca. Yer değiştiren , yeniden kurulan, kıvranan ve acı çeken cümleler. Pişman noktalar yerleştirir her cümlenin sonuna. Sonra silip hepsini, sorgulayan harfler dize sırayla. Her biri delip geçer kalp duvarlarını. Biraz rahatlar acıyla, acı arttıkça dayanamaz harfler bu duruma. İmha edip cümleleri bulut indirirler ortama. Islanır anılar, sessizlik olur.
Çok geçmeden taze bir güneş açar. Umutlu harfler beslenir sıcak ışıkla. Belkiyle başlayan cümleler kurulur hızla. Belki arar, çok geçmeden. Belki, anlar ne çok sevildiğini. Belki özlemiştir o da, dayanamaz gelir. Cümleler çarpınca geceye, görünmez olur.
Suskunluk bu şekilde sürüp gider.
Saygılarımla.